Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Προσφυγιά

Έτος 2015. 
Ένας ηλικιωμένος καταπονημένος, χαμένο βλέμμα με δύο μικρά παιδιά. "που είμαστε παλικάρι μου? - Δεν ξέρεις παππού? - 47 μέρες περπατώ χωρίς να ξέρω που πάω. - και τα παιδιά? - εγγόνια μου. -Οι γονείς τους? - δεν ξέρω. τα είχα στο σπίτι.ακούστηκαν πυροβολισμοί πολλοί. άρπαξα τα παιδιά και κάτι χρυσαφικά και άφησα τα πάντα πίσω. τα παιδιά μου θα είναι νεκρά. τώρα περπατάμε. έχω έναν αδελφό στη Γερμανία."



Ευρώπη 21ου αιώνα. "Νεαρός Σύριος με Σουηδικό διαβατήριο. - τι κάνεις εδώ? Ζω χρόνια στη Σουηδία, είμαι Ευρωπαίος πολίτης. Ο αδελφός μου έφυγε από Συρία, πέρασε Μυτιλήνη. Ήρθα με αεροπλάνο και πήγα να τον πάρω από κει. Ο αδελφός μου όμως είναι μετανάστης. Τι να κάνω? Περπατώ μαζί του και θα πάμε με τα πόδια στη πατρίδα μου."




Ελλάδα της Κρίσης. 19 Ιουλίου
Η γιαγιά Παρθένα 81 χρονών, εκεί κοντά στα σύνορα, στο σπιτάκι της. Ταίζει, φροντίζει, προσφέρει ξεκούραση, χαμογελά στο πόνο και στη προσφυγιά.




Θωμάς, Σοφία, Νατάσα, Χρήστος, Στέλιος, Ειρήνη, ο μικρός Ηρακλής,Ζωή, Ηρώ, Μπάμπης, Θόδωρος, Βασίλης, Μαρία, Δήμητρα, Ανδρέας και άλλοι που δεν πρόλαβα να γνωρίσω και άλλοι αφανείς που μαγειρεύουν, που ετοιμάζουν, που συγκεντρώνουν, που νοιάζονται.




Τελικά και ένα απλό καπέλο μπορεί να είναι πολύτιμο στη σωστή στιγμή. Και ένα αυτοκινητάκι να κάνει ένα παιδάκι να χαμογελάσει για λίγο μέσα στη ταλαιπώρια του.
Εμείς θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε όσο μπορούμε αυτή τη προσπάθεια. Χρειάζονται αγαθά, τρόφιμα, ξηρά τροφή, είδη υγιεινής και φάρμακα. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου