Πριν μήνες,λίγοι από δω Θεσσαλονίκη γεμίσαμε τρία αυτοκίνητα με πράγματα και γνωρίσαμε τα παιδιά τότε από το Κιλκίς. Την Ζωή, τη Νατάσα, το Θωμά και σιγά σιγά όλους τους άλλους, που όπως μεγάλωναν εκείνοι, μεγαλώναμε κ εμείς.Έτσι φθάσαμε σήμερα να είμαστε μία μεγάλη ομάδα, μία από τις αρκετές πια που έχει η Ειδομένη.
Από τα χωράφια και τις λάσπες, από τους υπνόσακους πάνω στις ράγες και τις πλαστικές σακούλες για ομπρέλα, σήμερα η Ειδομένη έχει ένα καταυλισμό που λειτουργεί ως σημείο αναμονής. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα σημείο αναφοράς και ο χώρος οργανώνεται όλο και καλύτερα. Το μόνο που απομένει πια είναι ένας καλός συντονισμός από πλευράς εθελοντικών ομάδων, UN και Πολιτείας.Δύσκολο αλλά εφικτό αν όλοι κινηθούμε στα πλαίσια της αγάπης και της προσφοράς. Προσωπικά πιστεύω στην δύναμη της πληροφορίας και στην θετική παρακίνηση. Όλοι μας έχουμε ένα καλό και φωτεινό κομμάτι, που αν προσπεράσουμε τους φόβους μας, εύκολα μπορεί να βγει στην επιφάνεια.
Το κείμενο αυτό είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι στην Ειδομένη, που είναι στις αποθήκες, που είναι παρόν στα κουβαλήματα και σε αγγαρείες που ξεπερνούν κατά πολύ την προσωπική τους ζωή. Είναι ένα ευχαριστώ σε όλους αυτούς που στέλνουν αγαθά σε κάθε ομάδα. Πρέπει να αναλάβουμε σαν άτομα δράση ουσιαστική, σε όποιον τομέα και αν βρισκόμαστε. Να μην κάνουμε τα ελάχιστα απαιτούμενα, αλλά όσα μπορούμε. Αυτό θα είναι τότε μια πραγματική αλλαγή για την κοινωνία μας. Λείπουν πολλοί από τις φωτογραφίες γιατί αυτό το άρθρο θα μπορούσε να έχει άλλο τίτλο. Το Πολύκαστρο, το Κιλκίς, τα Γιαννιτσά, οι Σέρρες, η Κατερίνη. Πολλές ομάδες από όλες αυτές τις πόλεις και πολλοί άλλοι ακόμη που εμείς δεν ξέρουμε, βρίσκονται εκεί καθημερινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου