Το αφιέρωμα στην εθελοντική δράση της Ειδομένης με υλικό της ομάδας μας και συνέντευξη της. Ευχαριστούμε την Anna Omiridou και την ΕΡΤ 3 για την προβολή του θέματος.
Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015
Ειδομένη
Είναι σημαντική εμπειρία έστω και να πάει κάποιος εκεί. Έστω και για μια φορά.
Δεν θα γυρίσει ίδιος, είναι το μόνο σίγουρο.
Υπάρχουν πραγματικές ανάγκες εκεί. Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν με διαλυμένα παπούτσια. Δεν ζητιανεύουν.
Υπάρχει αξιοπρέπεια που σε εκπλήττει.
Υπάρχει πόνος και ανάγκη για κουράγιο.
Μια αόρατη ανάγκη να νιώσεις ότι περπατάς πάνω σε χώμα που δεν σε νιώθει εχθρό.
Δεν θα γυρίσει ίδιος, είναι το μόνο σίγουρο.
Υπάρχουν πραγματικές ανάγκες εκεί. Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν με διαλυμένα παπούτσια. Δεν ζητιανεύουν.
Υπάρχει αξιοπρέπεια που σε εκπλήττει.
Υπάρχει πόνος και ανάγκη για κουράγιο.
Προσφυγιά
Έτος 2015.
Ένας ηλικιωμένος καταπονημένος, χαμένο βλέμμα με δύο μικρά παιδιά. "που είμαστε παλικάρι μου? - Δεν ξέρεις παππού? - 47 μέρες περπατώ χωρίς να ξέρω που πάω. - και τα παιδιά? - εγγόνια μου. -Οι γονείς τους? - δεν ξέρω. τα είχα στο σπίτι.ακούστηκαν πυροβολισμοί πολλοί. άρπαξα τα παιδιά και κάτι χρυσαφικά και άφησα τα πάντα πίσω. τα παιδιά μου θα είναι νεκρά. τώρα περπατάμε. έχω έναν αδελφό στη Γερμανία."
Ευρώπη 21ου αιώνα. "Νεαρός Σύριος με Σουηδικό διαβατήριο. - τι κάνεις εδώ? Ζω χρόνια στη Σουηδία, είμαι Ευρωπαίος πολίτης. Ο αδελφός μου έφυγε από Συρία, πέρασε Μυτιλήνη. Ήρθα με αεροπλάνο και πήγα να τον πάρω από κει. Ο αδελφός μου όμως είναι μετανάστης. Τι να κάνω? Περπατώ μαζί του και θα πάμε με τα πόδια στη πατρίδα μου."
Ελλάδα της Κρίσης. 19 Ιουλίου
Η γιαγιά Παρθένα 81 χρονών, εκεί κοντά στα σύνορα, στο σπιτάκι της. Ταίζει, φροντίζει, προσφέρει ξεκούραση, χαμογελά στο πόνο και στη προσφυγιά.
Θωμάς, Σοφία, Νατάσα, Χρήστος, Στέλιος, Ειρήνη, ο μικρός Ηρακλής,Ζωή, Ηρώ, Μπάμπης, Θόδωρος, Βασίλης, Μαρία, Δήμητρα, Ανδρέας και άλλοι που δεν πρόλαβα να γνωρίσω και άλλοι αφανείς που μαγειρεύουν, που ετοιμάζουν, που συγκεντρώνουν, που νοιάζονται.
Τελικά και ένα απλό καπέλο μπορεί να είναι πολύτιμο στη σωστή στιγμή. Και ένα αυτοκινητάκι να κάνει ένα παιδάκι να χαμογελάσει για λίγο μέσα στη ταλαιπώρια του.
Εμείς θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε όσο μπορούμε αυτή τη προσπάθεια. Χρειάζονται αγαθά, τρόφιμα, ξηρά τροφή, είδη υγιεινής και φάρμακα.
Ένας ηλικιωμένος καταπονημένος, χαμένο βλέμμα με δύο μικρά παιδιά. "που είμαστε παλικάρι μου? - Δεν ξέρεις παππού? - 47 μέρες περπατώ χωρίς να ξέρω που πάω. - και τα παιδιά? - εγγόνια μου. -Οι γονείς τους? - δεν ξέρω. τα είχα στο σπίτι.ακούστηκαν πυροβολισμοί πολλοί. άρπαξα τα παιδιά και κάτι χρυσαφικά και άφησα τα πάντα πίσω. τα παιδιά μου θα είναι νεκρά. τώρα περπατάμε. έχω έναν αδελφό στη Γερμανία."
Ευρώπη 21ου αιώνα. "Νεαρός Σύριος με Σουηδικό διαβατήριο. - τι κάνεις εδώ? Ζω χρόνια στη Σουηδία, είμαι Ευρωπαίος πολίτης. Ο αδελφός μου έφυγε από Συρία, πέρασε Μυτιλήνη. Ήρθα με αεροπλάνο και πήγα να τον πάρω από κει. Ο αδελφός μου όμως είναι μετανάστης. Τι να κάνω? Περπατώ μαζί του και θα πάμε με τα πόδια στη πατρίδα μου."
Ελλάδα της Κρίσης. 19 Ιουλίου
Η γιαγιά Παρθένα 81 χρονών, εκεί κοντά στα σύνορα, στο σπιτάκι της. Ταίζει, φροντίζει, προσφέρει ξεκούραση, χαμογελά στο πόνο και στη προσφυγιά.
Θωμάς, Σοφία, Νατάσα, Χρήστος, Στέλιος, Ειρήνη, ο μικρός Ηρακλής,Ζωή, Ηρώ, Μπάμπης, Θόδωρος, Βασίλης, Μαρία, Δήμητρα, Ανδρέας και άλλοι που δεν πρόλαβα να γνωρίσω και άλλοι αφανείς που μαγειρεύουν, που ετοιμάζουν, που συγκεντρώνουν, που νοιάζονται.
Τελικά και ένα απλό καπέλο μπορεί να είναι πολύτιμο στη σωστή στιγμή. Και ένα αυτοκινητάκι να κάνει ένα παιδάκι να χαμογελάσει για λίγο μέσα στη ταλαιπώρια του.
Εμείς θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε όσο μπορούμε αυτή τη προσπάθεια. Χρειάζονται αγαθά, τρόφιμα, ξηρά τροφή, είδη υγιεινής και φάρμακα.
Πόσο τιμάτε μία ανθρώπινη ζωή
Στην Ειδομένη, το αβάσταχτο κρύο του φετινού χειμώνα έδωσε την θέση του στην επικίνδυνη, ανυπόφορη ζέστη του καλοκαιριού.
Και δυστυχώς οι βροχές σταθερό φαινόμενο μέχρι πριν ένα μήνα. Με σταθερή την απουσία υποστέγου, εδώ και 11 μήνες όπως και την απουσία κάδου απορριμάτων.
Μάλλον φοβηθήκαμε ότι θα «μας μείνουν» οι πρόσφυγες, εάν βάλουμε ένα κάδο, μία τουαλέτα και ένα υπόστεγο.
Ποιος πρόσφυγας θα μείνει στην Ελλάδα όταν οι ίδιοι Έλληνες ξενιτευόμαστε για ένα καλύτερο αύριο;
Πόσο δύσκολο άραγε είναι να προστατεύσουμε ανθρώπινες ζωές, παιδιά, εγκύους, ανήμπορους.
Πόσο τιμάτε μία ανθρώπινη ζωή;
Και δυστυχώς οι βροχές σταθερό φαινόμενο μέχρι πριν ένα μήνα. Με σταθερή την απουσία υποστέγου, εδώ και 11 μήνες όπως και την απουσία κάδου απορριμάτων.
Μάλλον φοβηθήκαμε ότι θα «μας μείνουν» οι πρόσφυγες, εάν βάλουμε ένα κάδο, μία τουαλέτα και ένα υπόστεγο.
Ποιος πρόσφυγας θα μείνει στην Ελλάδα όταν οι ίδιοι Έλληνες ξενιτευόμαστε για ένα καλύτερο αύριο;
Πόσο δύσκολο άραγε είναι να προστατεύσουμε ανθρώπινες ζωές, παιδιά, εγκύους, ανήμπορους.
Πόσο τιμάτε μία ανθρώπινη ζωή;
Τρία παιδιά- ένα καρότσι
Τρία παιδιά- ένα καρότσι κι ένας πατέρας πεσμένος στο χώμα να κλαίει από τους πόνους.
Πριν από τρία χρόνια είχε χτυπηθεί με σφαίρα στο πόδι.
Χθες περπατούσε επί 13 ώρες ασταμάτητα. Τόσο έκανε Θεσσαλονίκη-Ειδομένη χωρίς σταματημό.
Όταν έφθασε, τα πόδια του και ο ίδιος ήταν σε απελπιστική κατάσταση.
Τα γεγονότα μας ξεπερνούν..
Πριν από τρία χρόνια είχε χτυπηθεί με σφαίρα στο πόδι.
Χθες περπατούσε επί 13 ώρες ασταμάτητα. Τόσο έκανε Θεσσαλονίκη-Ειδομένη χωρίς σταματημό.
Όταν έφθασε, τα πόδια του και ο ίδιος ήταν σε απελπιστική κατάσταση.
Τα γεγονότα μας ξεπερνούν..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)