Το χαρτάκι της Ελευθερίας

Εχθές από τα χαράματα μαγειρεύουμε, φτιάχνουμε σακούλες με είδη υγιεινής. Ξεχωριστά για γυναίκες, παιδιά, βρέφη. Παραλάβαμε δέματα από όλη την Ελλάδα. Ένα φορτηγό και δύο αυτοκίνητα τρόφιμα και ρούχα από την Ερτ 3 που την ευχαριστούμε. Νωρίς το απόγευμα φύγαμε 18 άτομα από Κιλκίς και Θεσσαλονίκη με 1500 μερίδες φαγητού. Φθάσαμε και συναντήσαμε 1000 στους δρόμο και στα σύνορα 2000 κόσμο. Παντού έβλεπες ανθρώπους. Με το που νύχτωσε η ατμόσφαιρα άρχισε να ηλεκτρίζεται. Όλοι φύγανε. Μείναμε εμείς. Αριστερά τα σύνορα. Δεξιά 3000 άνθρωποι, ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι, φοβισμένοι. Σκοτάδι… Ευτυχώς είχαμε φέρει φώτα και μια γεννήτρια. Φωτίσαμε 50 μέτρα, αυτά τα τελευταία από Ελλάδα… Άκουγες ένα βουητό, όλα δείχνανε ότι κάτι κακό θα συμβεί. Η αστυνομία της γείτονος χώρα προειδοποίησε. 50-50 σε ομάδες και όταν σας πούμε. Αλλιώς τα σύνορα κλείνουν.. με όποιο κόστος... Οι αρχηγοί των ομάδων και όσοι μιλούσαν αγγλικά ήταν σίγουροι για το κακό. Δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε. Μην βγάλετε φαγητό σε καμία περίπτωση. Έχουν να φάνε κάποιοι δύο μέρες. Παιδιά κλαίγανε, άλλα λιποθυμούσαν.

 Κανένας γιατρός. Εμείς είχαμε μαζί μας 2. Κάνανε τα πάντα. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε με τον κόσμο. Βρεθήκαμε σε δίλημμα. Να κάτσουμε ή όχι; Ο ΟΗΕ τους εμπνέει εμπιστοσύνη, είχε δώσε και χαρτάκια για κάποια γκρουπ, ως το 13. Ερχόντουσαν και ζητούσαν από μας. Στη αρχή θυμωμένοι, ανήσυχοι. Τι θα κάνουμε μας λέγανε; Είμαστε εδώ από το πρωί; Η κατάσταση θα έφευγε εκτός ελέγχου. Όλοι θέλανε το χαρτάκι του ΟΗΕ και εμείς δεν το είχαμε. Φωνές για να εξηγήσουμε ότι πρέπει να μείνουν ήρεμοι, απεγνωσμένες προσπάθειες να πείσουμε όλους αυτούς να κάτσουν ήσυχα. Και το θαύμα έγινε. Μας πήρε τρεις ώρες αλλά έγινε. Χαρτάκι με αριθμό θέλανε, μια σειρά προτεραιότητας μέσα στο χάος της αβεβαιότητας. Χαρτάκι τους δώσαμε. Ζ1, Ζ2, φθάσαμε κάπου στο 60. 60 γκρουπ των 50 ανθρώπων. Δεν ξέρω πως βγήκε το Ζ, αλλά για μένα δήλωνε ΖΗΣΕ 1, ΖΗΣΕ 2.. Έπρεπε να εξηγήσουμε σε τόσους πολλούς ανθρώπους επί τόσες ώρες. «Δεν είμαστε αστυνομία, ούτε ΟΗΕ, ούτε υπεύθυνοι. Είμαστε πολίτες, είμαστε εθελοντές. Είμαστε εδώ για σας, βοηθήστε μας. Ηρεμήστε. Πείτε στους ανθρώπους σας να είναι ήσυχοι και υπομονετικοί. Έχετε παιδιά και έχουμε και μεις παιδιά. Τους δείχναμε φωτογραφίες από τα παιδιά μας. Βοηθήστε μας να σας βοηθήσουμε. Προστατέψτε τα παιδιά σας, σώστε τις γυναίκες. Μην περάσετε με βία. Προστατέψτε εμάς, να προστατέψουμε εσάς. Πείτε στους άλλους αρχηγούς τα ίδια, ενημερώστε τους πάντες. Σώστε τον λαό σας, μην κάνετε λάθος.» Άρχισαν να ηρεμούν, το μήνυμα άρχισε να φεύγει. Λίγο η κούραση, λίγο η πείνα, λίγο το χαρτάκι, λίγο ο Θεός, όλα πήραν τον δρόμο τους. Περάσανε πολλοί, θα περάσουν και άλλοι. Φύγαμε από κει 8 το πρωί.

Εχθές όμως κινδυνεύσαμε, όπως και άλλα βράδια. Εχθές όμως πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Και αυτό γιατί βρεθήκαμε σε ένα ρόλο που δεν είναι δικός μας. Καλούμε τους Αρμόδιους να σεβαστούν τις ανθρώπινες ζωές. Βρίσκονται στα χώματα μας. Είμαστε υπεύθυνοι για να τους προστατέψουμε. Βάλτε φώτα. Καθίστε βράδυ. Το βράδυ είναι δύσκολα εκεί. Μην τους δώσετε φαγητό, μην τους δώσετε τίποτα. Δώστε τους μια ελπίδα και ένα χαρτάκι. Φροντίστε την ψυχή τους, όχι το σώμα τους. Θα τα καταφέρουν..