Υπάρχουν κάποιες στιγμές που μέσα σε σημαντικά γεγονότα, απλοί άνθρωποι ενώνονται και παράγουν ένα σπουδαίο έργο.
Κάτι τέτοιο έγινε με το προσφυγικό και με την Ειδομένη. Ένα τόσο μεγάλο θέμα, αγκαλιάστηκε απ’ όλο τον κόσμο.
Η Ειδομένη για τους περισσότερους Έλληνες ήταν άγνωστη.
Έγινε ευρέως γνωστή όμως τους τελευταίους μήνες.
Αυτό όλο το κύμα ενδιαφέροντος είχε από πίσω του ένα μεγάλο "καλό". Ένα ανθρωπιστικό τσουνάμι που ήρθε να αγκαλιάσει κάθε μαύρη σκέψη και φόβο. Είχε από πίσω του την αγάπη, την αφύπνιση και την έγνοια χιλιάδων ανθρώπων. Είχε από πίσω του την ανθρωπιά που ξύπνησε μέσα μας ο πόνος και ο κατατρεγμός μιας ολόκληρης περιοχής της γης.
Έτσι η Ειδομένη έγινε αθέλητα ένας εγγυητής, ένας θεματοφύλακας της Ευρωπαϊκής συνείδησης.
Ήμασταν και μεις εκεί από τις αρχές του Ιούνη με σταθερή παρουσία. Χωρίς παύσεις, χωρίς ενστάσεις, χωρίς δικαιολογίες, όπως και πάρα πολλοί άλλοι όλο αυτό το διάστημα.
Είναι αλήθεια πως για αυτό που έγινε στην Ειδομένη, δεν ήταν κανένας προετοιμασμένος.
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το καλοκαίρι πως θα υπάρξει μέρα που θα περάσουν πάνω από 10000 άνθρωποι τα σύνορα. Έγινε όμως.
Είναι αλήθεια πως το 95% της ανθρωπιστικής βοήθειας που δόθηκε σε περίπου 750000 ανθρώπους από τον Ιούνιο ως και στις αρχές Δεκέμβρη, προέρχεται από τον Ελληνικό λαό.
Είναι αλήθεια , πως πολλοί εθελοντές βρεθήκαμε σε ρόλους που δεν έπρεπε να έχουμε. Κάναμε πράγματα και δουλειές που δεν ήταν δικά μας. Αλλά έτσι γίνεται σε όλα. Κάποιος σκάβει το βουνό, κάποιος ανοίγει το δρόμο, άλλος τον στρώνει κλπ. Αυτός που θα βάλει τις γραμμές δεν σημαίνει όμως πως είναι άχρηστος. Αυτή είναι η δουλειά του. Δεν σημαίνει πως αυτός που σκέφθηκε να φτιάξει τον δρόμο είναι καλύτερος άνθρωπος από αυτόν που ήρθε να βάλει τις πινακίδες.
Σε αυτή την παγίδα πέσανε κάποιοι εθελοντές. Θεώρησαν τους εαυτούς πιο σημαντικούς και πιο απαραίτητους. Γίνανε έτσι δίκαιοι κριτές των πάντων.
Το αποτέλεσμα; Εκεί που έπρεπε να χαμογελάσουν, μαλώσανε. Εκεί που έπρεπε να βοηθήσουν, δικάσανε, εκεί που έπρεπε να ενώσουν όλους, διχάσανε τους πάντες.
Έτσι λοιπόν, αντί με αξιοπρέπεια να αφήσουν τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, επέλεξαν να τον χαράξουν.
Απάντησαν στον ρατσισμό του διαχωρισμού με ρατσισμό διαχωρισμού. Έτσι αφού υπάρχουν καλοί και κακοί πρόσφυγες, ας υπάρχουν καλοί και κακοί εθελοντές. Οι «κακοί» θα είναι όσοι βοηθάνε τους καλούς πρόσφυγες και τις ΜΚΟ και οι «καλοί» αυτοί που θα καλύψουν την ανεπάρκεια των άλλων και θα τρέξουν να βοηθήσουν τους κακούς.
Αστεία πράγματα...
Αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό. Το κακό έγινε. Με ανακρίβειες και με ενημερώσεις δια τηλεφώνου οι Εθελοντές Κιλκίς μάθανε πως δεν μπαίνει κανένας εθελοντής στο πεδίο.
Έτσι αυτό το Καλό που στην αρχή εξυπηρέτησε η παλιά ομάδα μας Εθελοντές Κιλκίς Θεσσαλονίκης, τώρα ήρθε να προκαλέσει κακό κατά την γνώμη μας.
Δημιούργησε ρήξη χωρίς να υπάρχει. Έτσι προκάλεσε αυτό που φοβόμασταν και προσπαθούσαμε να αποτρέψουμε όλο αυτό το διάστημα κάποιοι από μας.
Σταμάτησαν πολλές εθελοντικές δράσεις χωρίς να έχει σταματήσει τίποτα.
Η Ειδομένη δεν πρέπει να απομονωθεί.
Κάνουμε έκκληση σε όλες τις ομάδες και σε όλους τους εθελοντές.
Στην Ειδομένη αυτή την στιγμή, παρόλο το κρύο διέρχονται 1500 έως 2500 άνθρωποι την ημέρα.
Αυτοί οι «καλοί» πρόσφυγες έχουν μαζί τους παιδιά, μάνες, έγκυες. Κάποιοι είναι ακόμη βρεγμένοι. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Απλά λείπουν οι εθελοντές, λείπει το χαμόγελο, λείπει το καλωσόρισμα και η ανθρωπιά. Η αστυνομία επισπεύδει τη διέλευση και κανένας δεν διεκδικεί καμία ανθρωπιστική δράση. Η διανομή του Praksis έχει εξοριστεί στα χωράφια. Οι εγκαταστάσεις σε μη χρήση. Γιατρό δεν προλαβαίνει κανένας ότι πρόβλημα και να έχει. Όλος ο κόσμος αναμένει στα λεωφορεία. Και πάνω σε αυτή την εικόνα, κάποιοι εθελοντές νιώθουν δικαιωμένοι με το πόνο που συνεχίζει να υφίσταται.
Φίλοι μας, ότι ίσχυε τόσους μήνες, ισχύει και τώρα.
Είτε τους θέλει η Ευρώπη είτε όχι, όλοι τους έχουν ανάγκη συμπαράστασης, έχουν ανάγκη ενός γιατρού, έχουν ανάγκη ενός στεγνού ρούχου. Ας μην κάνουμε διαχωρισμούς ούτε καν προς την βοήθεια αν θέλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι, και ας θυμόμαστε πως αλληλέγγυος είναι πρώτα αυτός που καταφέρνει να συμβιώνει με τους οικείους του.
Ίσως τελικά πολλοί βρήκαν ευκαιρία να σταματήσουν. Ίσως αυτό και να θέλουν κάποιοι.
Μας προβληματίζει που η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει αξιοποιήσει όλη αυτή την μεγάλη ανθρωπιστική κινητοποίηση. Θα το περιμέναμε μιας και η κάθε κυβέρνηση αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον λαό της.
Θέλουμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε πως δεν είναι τα πράγματα έτσι.
Πως η Κυβέρνηση έχει και μια ανθρωπιστική διάθεση στήριξης αυτών των ανθρώπων.
Πως η Αστυνομία σέβεται ακόμη την διάθεση των πολιτών να βοηθήσουν, όπως έκανε τόσους μήνες.
Πως τα Ηνωμένα Έθνη έχουν πλάνο συνεργασίας για να αξιοποιήσουν την βοήθεια που καταφθάνει.
Πως όλοι όσοι ήρθαν στα σύνορα, ήρθαν γιατί καλέστηκαν από την ανθρωπιά τους.
Η ομάδα μας συνεχίζει να ανεβαίνει και να στηρίζει. Έχουμε επαφή και ενημερωνόμαστε. Στηρίζουμε τους μάγειρες που ανέλαβαν μέρος της σίτισης εδώ και κάποιες μέρες.
Το ίδιο ξέρουμε ότι κάνανε και άλλες ομάδες της Θεσσαλονίκης, των Γιαννιτσών, της Χαλκηδόνας, της Κατερίνης και άλλες πολλές.
Φτιάχνουμε επίσης έτοιμες σακούλες, μαζεύουμε σκουφιά, κασκόλ, γάντια και κάλτσες. Ανεβαίνουμε μία με δύο φορές την εβδομάδα εφόσον δεν μαγειρεύουμε προς το παρόν και ευελπιστούμε σύντομα να ξεκαθαρίσουν οι Συντονιστές της Ειδομένης τον ρόλο των εθελοντών. Όχι επειδή ψάχνουμε ρόλο, αλλά επειδή υπάρχει ακόμη ανάγκη.
Σίγουρα έχουν γίνει πολλά λάθη και με πολλές καθυστερήσεις έχουν γίνει τα ελάχιστα, αλλά οφείλουμε όλοι να προσπαθούμε και να ελπίζουμε, γιατί αλήθεια, μπορεί το προσφυγικό πρόβλημα να μην είναι δικό μας, αλλά η αγάπη δεν έχει σύνορα ούτε διακρίσεις, ούτε υπεροψίες.
Και κει μέσα στο χειμώνα θα βρίσκονται άνθρωποι και όχι άλμπουμ ιστορικής αναδρομής για να δείχνουμε στα παιδιά μας
Κάτι τέτοιο έγινε με το προσφυγικό και με την Ειδομένη. Ένα τόσο μεγάλο θέμα, αγκαλιάστηκε απ’ όλο τον κόσμο.
Η Ειδομένη για τους περισσότερους Έλληνες ήταν άγνωστη.
Έγινε ευρέως γνωστή όμως τους τελευταίους μήνες.
Αυτό όλο το κύμα ενδιαφέροντος είχε από πίσω του ένα μεγάλο "καλό". Ένα ανθρωπιστικό τσουνάμι που ήρθε να αγκαλιάσει κάθε μαύρη σκέψη και φόβο. Είχε από πίσω του την αγάπη, την αφύπνιση και την έγνοια χιλιάδων ανθρώπων. Είχε από πίσω του την ανθρωπιά που ξύπνησε μέσα μας ο πόνος και ο κατατρεγμός μιας ολόκληρης περιοχής της γης.
Έτσι η Ειδομένη έγινε αθέλητα ένας εγγυητής, ένας θεματοφύλακας της Ευρωπαϊκής συνείδησης.
Ήμασταν και μεις εκεί από τις αρχές του Ιούνη με σταθερή παρουσία. Χωρίς παύσεις, χωρίς ενστάσεις, χωρίς δικαιολογίες, όπως και πάρα πολλοί άλλοι όλο αυτό το διάστημα.
Είναι αλήθεια πως για αυτό που έγινε στην Ειδομένη, δεν ήταν κανένας προετοιμασμένος.
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το καλοκαίρι πως θα υπάρξει μέρα που θα περάσουν πάνω από 10000 άνθρωποι τα σύνορα. Έγινε όμως.
Είναι αλήθεια πως το 95% της ανθρωπιστικής βοήθειας που δόθηκε σε περίπου 750000 ανθρώπους από τον Ιούνιο ως και στις αρχές Δεκέμβρη, προέρχεται από τον Ελληνικό λαό.
Είναι αλήθεια , πως πολλοί εθελοντές βρεθήκαμε σε ρόλους που δεν έπρεπε να έχουμε. Κάναμε πράγματα και δουλειές που δεν ήταν δικά μας. Αλλά έτσι γίνεται σε όλα. Κάποιος σκάβει το βουνό, κάποιος ανοίγει το δρόμο, άλλος τον στρώνει κλπ. Αυτός που θα βάλει τις γραμμές δεν σημαίνει όμως πως είναι άχρηστος. Αυτή είναι η δουλειά του. Δεν σημαίνει πως αυτός που σκέφθηκε να φτιάξει τον δρόμο είναι καλύτερος άνθρωπος από αυτόν που ήρθε να βάλει τις πινακίδες.
Σε αυτή την παγίδα πέσανε κάποιοι εθελοντές. Θεώρησαν τους εαυτούς πιο σημαντικούς και πιο απαραίτητους. Γίνανε έτσι δίκαιοι κριτές των πάντων.
Το αποτέλεσμα; Εκεί που έπρεπε να χαμογελάσουν, μαλώσανε. Εκεί που έπρεπε να βοηθήσουν, δικάσανε, εκεί που έπρεπε να ενώσουν όλους, διχάσανε τους πάντες.
Έτσι λοιπόν, αντί με αξιοπρέπεια να αφήσουν τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, επέλεξαν να τον χαράξουν.
Απάντησαν στον ρατσισμό του διαχωρισμού με ρατσισμό διαχωρισμού. Έτσι αφού υπάρχουν καλοί και κακοί πρόσφυγες, ας υπάρχουν καλοί και κακοί εθελοντές. Οι «κακοί» θα είναι όσοι βοηθάνε τους καλούς πρόσφυγες και τις ΜΚΟ και οι «καλοί» αυτοί που θα καλύψουν την ανεπάρκεια των άλλων και θα τρέξουν να βοηθήσουν τους κακούς.
Αστεία πράγματα...
Αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό. Το κακό έγινε. Με ανακρίβειες και με ενημερώσεις δια τηλεφώνου οι Εθελοντές Κιλκίς μάθανε πως δεν μπαίνει κανένας εθελοντής στο πεδίο.
Έτσι αυτό το Καλό που στην αρχή εξυπηρέτησε η παλιά ομάδα μας Εθελοντές Κιλκίς Θεσσαλονίκης, τώρα ήρθε να προκαλέσει κακό κατά την γνώμη μας.
Δημιούργησε ρήξη χωρίς να υπάρχει. Έτσι προκάλεσε αυτό που φοβόμασταν και προσπαθούσαμε να αποτρέψουμε όλο αυτό το διάστημα κάποιοι από μας.
Σταμάτησαν πολλές εθελοντικές δράσεις χωρίς να έχει σταματήσει τίποτα.
Η Ειδομένη δεν πρέπει να απομονωθεί.
Κάνουμε έκκληση σε όλες τις ομάδες και σε όλους τους εθελοντές.
Στην Ειδομένη αυτή την στιγμή, παρόλο το κρύο διέρχονται 1500 έως 2500 άνθρωποι την ημέρα.
Αυτοί οι «καλοί» πρόσφυγες έχουν μαζί τους παιδιά, μάνες, έγκυες. Κάποιοι είναι ακόμη βρεγμένοι. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Απλά λείπουν οι εθελοντές, λείπει το χαμόγελο, λείπει το καλωσόρισμα και η ανθρωπιά. Η αστυνομία επισπεύδει τη διέλευση και κανένας δεν διεκδικεί καμία ανθρωπιστική δράση. Η διανομή του Praksis έχει εξοριστεί στα χωράφια. Οι εγκαταστάσεις σε μη χρήση. Γιατρό δεν προλαβαίνει κανένας ότι πρόβλημα και να έχει. Όλος ο κόσμος αναμένει στα λεωφορεία. Και πάνω σε αυτή την εικόνα, κάποιοι εθελοντές νιώθουν δικαιωμένοι με το πόνο που συνεχίζει να υφίσταται.
Φίλοι μας, ότι ίσχυε τόσους μήνες, ισχύει και τώρα.
Είτε τους θέλει η Ευρώπη είτε όχι, όλοι τους έχουν ανάγκη συμπαράστασης, έχουν ανάγκη ενός γιατρού, έχουν ανάγκη ενός στεγνού ρούχου. Ας μην κάνουμε διαχωρισμούς ούτε καν προς την βοήθεια αν θέλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι, και ας θυμόμαστε πως αλληλέγγυος είναι πρώτα αυτός που καταφέρνει να συμβιώνει με τους οικείους του.
Ίσως τελικά πολλοί βρήκαν ευκαιρία να σταματήσουν. Ίσως αυτό και να θέλουν κάποιοι.
Μας προβληματίζει που η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει αξιοποιήσει όλη αυτή την μεγάλη ανθρωπιστική κινητοποίηση. Θα το περιμέναμε μιας και η κάθε κυβέρνηση αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον λαό της.
Θέλουμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε πως δεν είναι τα πράγματα έτσι.
Πως η Κυβέρνηση έχει και μια ανθρωπιστική διάθεση στήριξης αυτών των ανθρώπων.
Πως η Αστυνομία σέβεται ακόμη την διάθεση των πολιτών να βοηθήσουν, όπως έκανε τόσους μήνες.
Πως τα Ηνωμένα Έθνη έχουν πλάνο συνεργασίας για να αξιοποιήσουν την βοήθεια που καταφθάνει.
Πως όλοι όσοι ήρθαν στα σύνορα, ήρθαν γιατί καλέστηκαν από την ανθρωπιά τους.
Η ομάδα μας συνεχίζει να ανεβαίνει και να στηρίζει. Έχουμε επαφή και ενημερωνόμαστε. Στηρίζουμε τους μάγειρες που ανέλαβαν μέρος της σίτισης εδώ και κάποιες μέρες.
Το ίδιο ξέρουμε ότι κάνανε και άλλες ομάδες της Θεσσαλονίκης, των Γιαννιτσών, της Χαλκηδόνας, της Κατερίνης και άλλες πολλές.
Φτιάχνουμε επίσης έτοιμες σακούλες, μαζεύουμε σκουφιά, κασκόλ, γάντια και κάλτσες. Ανεβαίνουμε μία με δύο φορές την εβδομάδα εφόσον δεν μαγειρεύουμε προς το παρόν και ευελπιστούμε σύντομα να ξεκαθαρίσουν οι Συντονιστές της Ειδομένης τον ρόλο των εθελοντών. Όχι επειδή ψάχνουμε ρόλο, αλλά επειδή υπάρχει ακόμη ανάγκη.
Σίγουρα έχουν γίνει πολλά λάθη και με πολλές καθυστερήσεις έχουν γίνει τα ελάχιστα, αλλά οφείλουμε όλοι να προσπαθούμε και να ελπίζουμε, γιατί αλήθεια, μπορεί το προσφυγικό πρόβλημα να μην είναι δικό μας, αλλά η αγάπη δεν έχει σύνορα ούτε διακρίσεις, ούτε υπεροψίες.
Και κει μέσα στο χειμώνα θα βρίσκονται άνθρωποι και όχι άλμπουμ ιστορικής αναδρομής για να δείχνουμε στα παιδιά μας
